‘प्ले-आॅफ म्हणजे प्ले-आॅफच, समीकरणे वेगळी, दडपण वेगळे आणि साखळी फेरीतील शानदार फॉर्मला महत्त्व नसते.’ मँचेस्टरमध्ये दोन दिवस रंगलेल्या एकदिवसीय लढतीनंतर भारतीय संघापेक्षा हे कुणाला अधिक चांगले माहीत असेल. भारतीय संघ २०१५ पासून मँचेस्टरमध्ये पराभूत झाला नव्हता, पण महत्त्वाच्या लढतीत त्यांना लौकिकाला साजेशी कामगिरी करता आली नाही. उपांत्य लढतीत मोठे दडपण असते किंबहुना एकवेळ तर ते फायनलपेक्षाही अधिक असते.
फलंदाजी करताना न्यूझीलंड संघाने वेगळा खेळ केला. भारताच्या दर्जेदार गोलंदाजी आक्रमणाने त्यांना सातत्याने दडपणाखाली ठेवले. या आक्रमणाचे नेतृत्व सर्वोत्तम मारा करणाऱ्या बुमराहने केले. न्यूझीलंडचा डाव २३९ धावांत रोखल्या गेल्यानंतर त्यांच्या चाहत्यांनाही भारतीय फलंदाज हे लक्ष्य सहज गाठतील, असे वाटत होते. केवळ मोठ्या लढतीत धावफलकाचे दडपण, ही एकमेव बाब त्यांना दिलासा देणारी होती.
साखळी फेरीत चमकदार कामगिरी करणाºया भारतीय संघाने काही आश्चर्यचकित करणारे निर्णय घेतले. तीन विकेट झटपट गेल्यानंतर महेंद्रसिंग धोनीला उशिरा खेळविण्याचा निर्णय आश्चर्यचकित करणारा होता. अशा वेळी डाव सावरण्यासाठी युवा रिषभ पंतपेक्षा धोनी उपयुक्त ठरला असता.
भारतीय संघाला त्यावेळी युवा खेळाडूच्या उत्साहासोबत शांतचित्त धोनीच्या साहाय्याने डावाची बांधणी करण्याची गरज होती. त्यामुळे संघासाठी ही मोठी चूक होती. त्याचप्रमाणे मोहम्मद शमीला वगळण्याचा निर्णय समजण्यापलीकडे होता. भुवनेश्वर कुमारबाबत मला आदर आहे, पण शमीचा फॉर्म विशेषता विकेट कॉलम बघितल्यानंतर तो कुठल्याही प्रकारच्या क्रिकेटसाठी योग्य निवड असल्याचे सिद्ध होते. भारतीय संघासाठी रवींद्र जडेजा सर्वोत्तम ठरला. (गेमप्लॅन)
-सौरव गांगुली