मी काय घोडं मारलंय? - इच्छा माझी पुरी करा !

टोपी घातलेले काक महाशय फुरंगटून म्हणाले,  ‘कधीतरी माझ्याही इच्छेचा विचार करावा. राजकीय नेत्यांच्या सगळ्या इच्छा पूर्ण होतात, माझ्या का नाही?’

सचिन जवळकोटे, निवासी संपादक, लोकमत, सोलापूर

इंद्र दरबारात भलता सन्नाटा पसरलेला. काही जण गोंधळलेले तर काही जण दचकलेले. विचारमग्न इंद्र महाराजांनी चुटकी वाजवताच क्षणार्धात नारदमुनी दरबारात हजर झाले. 

एवढं गंभीर वातावरण पाहून तेही दचकले. ‘मुनी.. भूतलावर हे पंधरा दिवस कावळ्यांचे घाटावरच्या मिष्टान्न भोजनावर मनसोक्त ताव मारण्याचे असतात. तरीही एक कावळा म्हणे कशाला स्पर्श करायला तयार नाही. त्याचा नेमका काय प्रॉब्लेम आहे, ते तरी पहा.’ 

इंद्रांनी आदेश देताच मुनी भूतलावर थेट त्या कावळ्यासमोर प्रकटले. त्याच्या डोक्यावर चक्क नेत्याची टोपी होती. नजर एकीकडं असली तरी लक्ष दुसरीकडंच. राजकारणात यशस्वी होण्याचे सारे गुण-दुर्गुण याच्यात उतरलेत, हे मुनींनी अचूक ओळखलं. 

‘काय काक महाशय.. तुमच्या स्पर्शासाठी घाटावर बघा किती माणसं तिष्ठत उभारलीत. करून टाका ना इच्छा पूर्ण त्यांची,’ मुनींनी समजावून सांगण्याचा प्रयत्न करताच ‘मिस्टर क्रो’ जोरात कावकाव करू लागले, ‘कधीतरी माझ्याही इच्छेचा विचार व्हावा. राजकीय नेत्यांच्या साऱ्या इच्छा पूर्ण होतात, तसंच माझंही व्हावं.’

‘असं कुठं असतं का? कुठल्याच नेत्याची इच्छा कधी सफल होत नसते. वाटल्यास भेटू चला या मंडळींना...’  मुनींनी सुचवताच दोघेही निघाले. 

पुण्यात त्यांना चंदूदादा कोथरूडकर दिसले. एका टेलरला ते फडणविसांच्या जाकिटाचे माप समजावून सांगत होते, ‘डाव्या खिशात पन्नास अन् उजव्या खिशात पन्नास दादा मावले पाहिजेत.’

हे ऐकून दचकलेल्या मुनींनी विचारलं, ‘दादा.. तुम्ही पूर्वी मंत्री होता. आता प्रदेशाध्यक्षही आहात. सर्व इच्छा पूर्ण झाल्या असतील ना हो?’

कात्रज घाटातून पुढं सरकत दादा म्हणाले, ‘तेवढं कोल्हापूरला एकदा का होईना निवडून यायचं राहिलंच बघा.’
एवढ्यात सातारा-कोल्हापूर रस्त्यावर सोमय्या भेटले. पत्रकार मंडळी जसं पोलीस ठाण्याला कॉल करून विचारतात, ‘आज काय विशेष?’ तसंच सीबीआयवाले यांना विचारत होते, ‘आज काय नवीन पुरावा?’.. मुनींनी विचारलं, ‘काय किरीटभाई.. केम छो?. कोल्हापूरच्या पिकनिकची हौस फिटली का नाही? आता कोणती इच्छा राहिली तुमची?’ 

कोल्हापुरातील कार्यकर्त्यांच्या जमावाकडं बारीक लक्ष ठेवत सोमय्या उत्तरले, ‘निम्म्या लोकांना गायब करणं अन् निम्म्या लोकांना हॉस्पिटलमध्ये पाठवणं.. ही नवी जादू शिकण्याची इच्छा तेवढी राहिलीय.’ मुनींनी ‘मिस्टर क्रो’कडं बघितलं. त्यानंही नकळत मान हलवली. मग ठरलं. दोघांनी थेट हॉस्पिटलमध्ये जाऊन मुश्रीफ यांची भेट घेतली. 

त्यांचा चेहरा खरंच साऱ्या इच्छा संपल्यागत झालेला, तरीही त्यांना हळूच विचारलं, तेव्हा ते पुटपुटले, ‘आयुष्यभर कीर्तनात-दानधर्मात इमेज जपली. आता नको  तो तमाशा मांडून विरोधक करतायत माझी इमेज क्रॅश. तरीही किरीटभाईंना कोल्हापुरात कुठं धक्का लागू नये, हीच माझी इच्छा.’ 

हे ऐकून मुनींचा ऊर भरून आला, ‘व्वाऽऽ काय हा सात्त्विकपणा. काय हा सोज्वळपणा.’ 

मात्र याच वेळी आजूबाजूचे कॅमेरे काकदृष्टीतून सुटले नाहीत. तो नारदांच्या कानात लागला, ‘पण कॅमेऱ्यामागची भाषाही कधीतरी ऐकायला हवी.’ 

मुंबईच्या रस्त्यावर गिते अन् आठवले यांच्यात वाद रंगला  होता. अनेक दशकांपूर्वीचा रक्ताळलेला खंजीर  नेमका कुणी वापरला, यावरून दोघांत पेटलं होतं. दिल्ली फिरून आलेल्या गितेंना बारामतीकरांचं नेतृत्व मान्य नाही, ही त्यांची इच्छा स्पष्टपणे दिसून आली. रामदासांची इच्छा मात्र समजतच नव्हती. शेवटी नेहमीप्रमाणे कवितेतून भावना प्रकट झाली, ‘कमळ मातोश्रीवर फुलावं किंवा बारामतीत झुलावं.. 
अंतिम इच्छा एकच,  आमचंच सरकार यावं.’ 

आता बारामतीकडं जाणं क्रमप्राप्त. वाटेत मिस्टर क्रोनं सहज विचारलं, ‘अजितदादांची इच्छा काय असावी?’  यावर मुनी गालातल्या गालात हसत हळूच उत्तरले, ‘कुठल्याही पार्टीसोबत गेले तरीही त्यांची सीएमपदाची इच्छा काही पूर्ण होण्याची शक्यता कमीच. पूर्वी ‘हात’वाल्यांबरोबर डीसीएम. फडणवीसांसोबतही डीसीएम.. अन् आता ‘धनुष्य’वाल्यांसोबतही डीसीएमच.’ 

हे ऐकताच चमकलेले काक महाशय पुन्हा आपल्या घाटाकडं उडाले, ‘जिथं भल्याभल्यांची इच्छा पूर्ण होत नाही तिथं मी किस झाड का पंछी?’  मुनी खुदकन हसले. नारायणऽऽ नारायणऽऽ 
sachin.javalkote@lokmat.com