होऊ दे चर्चा...

मच्या चेहऱ्यावर जाऊ नका. आम्ही म्हणजे सर्वात श्रीमंत अन् मालदार पार्टी.. हे बघा माझ्या खिशात ‘चार-चार रुपये!’

- सचिन जवळकोटे

आरं ऽऽ आरं ऽऽ आबा
फिर कायकू बोल्या ?
(स्थळ : दिवाळीसाठी सजविण्यात आलेला ‘पॉलिटिकल फटाका स्टॉल’. खच्चून सुरुंग भरलेल्या फटाक्यांचे वेगवेगळे अ‍ॅटम्स् रचून ठेवलेले. अशावेळी ‘थोरले काका’ आपल्या घरातील सर्व लेकरा-बाळांना घेऊन स्टॉलवर आलेले.)
थोरले काका : माझ्या लेकरांना चांगले फटाके दाखवा. येत्या दोन दिवसांत जोरात उडले पाहिजेत.
दुकानदार : (सगळ्यांची देहबोली नीट निरखत संशयानंं) रोख पैसे देऊन घेणार की...
अजितदादा : (काकांचं बोट सोडून रागानं) आमच्या चेहऱ्यावर जाऊ नका. आम्ही म्हणजे सर्वात श्रीमंत अन् मालदार पार्टी.. हे बघा माझ्या खिशात ‘चार-चार रुपये!’
जयंत : (खिशातली साखर खात) माझ्याकडं पण बारदाणं भरून खेळणी आहेत. माझी ‘मिल्क टॉय’ अन् ‘कॉटन टॉय’ तर खूप महाग.
रामराजे : हो. हो. आमच्याकडं पण ‘शुगर टॉय’ आहे.
छगन : (मफलरमधून तोंड बाहेर काढून कानात कुजबुजत) पण, ती कारखान्याची खेळणी तर केव्हाच बंद पडलीय ना?
रामराजे : पण आपल्या दादांनी कोरेगावात तार्इंची खेळणी बंद पाडून पुन्हा ताब्यात घेतलीय की. चांगलीच जिरवलीय तार्इंची.
दुकानदार : (आश्चर्यानं) काकाऽऽ तुमची पोरं भलतीच तयारीची. बघावं तेव्हा जिरवा-जिरवीचीच भाषा.
(आपली पोरं प्रमाणापेक्षा जास्त बडबडताहेत हे लक्षात येताच ‘काकां’नी गडबडीनं प्रत्येकाला ‘लिमलेट’ची गोळी दिलेली.)
काका : पोरांनो ऽऽ गोळी खा. तोंड बंद करा.
अजितदादा : काका. मला किनऽऽई भुईचक्कर पाहिजे. मी कऱ्हाडात जाऊन उडवणार.
आबा : मलाऽऽ पण सुरसुरीऽऽ पायजे. मी सगळ्यांना वाजवून दाखविणार.
काका : (चिडून) तुमची नस्ती ‘सुरसुरी’ बघून मला ‘भुईवर चक्कर’ यायची वेळ आलीय. गप्प बसा ऽऽ
दुकानदार : (कळवळून) तुमचं ‘आबा लेकरू’ खूपच गरीब दिसतंय होऽऽ. तुम्ही रागावल्यावर बघा कसं केविलवाणं तोंड करून बसलंय.
काका : (आबांचा साळसूद चेहरा पाहून चरफडत) पण, आमच्या या हुश्शार लेकराला कुठं काय बोलावं, हेच कळत नाही. आरंऽऽ आबा.. कोणता फटाका पाहिजे?
आबा : (समोर बोट दाखवत) मला ना ऽऽ ते ‘रॉकेट’ पाहिजे. मी ते हातातच धरून उडवणार. मज्जाऽऽ येईल बघा काका.
दुकानदार : (दचकून) आबा ऽऽ ते रॉकेट लई डेंजर. चुकून उलटलं अन् घरात शिरलं तर ? कारण याचं नावच ‘राजरॉकेट’. म्हणूनच ‘बडे-बडे फटाकोंको छोटी-छोटी बत्ती कभी नहीं लगाना.’
काका : (घाम पुसत) हे लेकरू त्याच्यासोबत आमचीपण ‘दिवाळी’ वाजवणार वाटतं. ही घे अजून एक लिमलेटची गोळी.
अजितदादा : (सुतळी बॉम्बकडं बोट करत) मला पण काकाऽऽ तो मोठ्ठा-मोठ्ठा ‘मोदी फटाका’ पाहिजे. मी त्याला ‘धरणा’त नेऊन उडविणार. त्याचा आवाज म्हणे खूप- खूप मोठ्ठा. (खिशातून माचीस काढत) लावू का इथंच त्याला बत्ती ?
काका : (घाईघाईनं लिमलेट गोळ्यांचा
अख्खा डबाच देत) लेकरांनो ऽऽ हे घ्या सगळ्या गोळ्या; पण ती ‘बाबा’ छाप माचीस आत ठेवा. तुम्ही आपलं ‘देव-विनोद’ टिकली उडवा. मी त्या ‘सुतळी बॉम्ब’चं बघतो.
दुकानदार : (काकांना कोपऱ्यापासून दोन्ही हात जोडत) काका ऽऽ तुमची मात्र धन्य-धन्य; कारण अशा ‘डेंजर’ लेकरांना घेऊन म्हणे तुम्ही यंदाची ‘दिवाळी’ साजरी करणार ! यू आर ग्रेट !!