मित्रांनो, पावसाळी सहल प्लॅन करताय? त्याआधी एका आईचा भावनिक निरोप नक्की वाचा!

पावसाळी सहलीच्या अपघातात पाल्याच्या मृत्यूची बातमी ऐकून पालकांची अवस्था काय होत असेल हे सांगणारा मार्मिक संवाद!

>> अक्षय भिंगारदिवे

त्या : अक्षय बोलतोय?
मी : हो.
त्या : खूप सरळ, साधं आणि सोपं लिहितोस बाळा.
मी  धन्यवाद. 
त्या : मी तुझा कॉन्टॅक्ट नंबर आठवडाभर शोधला. 
मी : फेसबुकवर एक मेसेज केला असता तरी..
त्या : अरे फेसबुक नाही वापरत मी.
मी : मग लेख कुठे वाचले?
त्या : आमच्या व्हॉट्सॲप ग्रुपवर मैत्रीण शेअर करत असते. 
मी : ओके.
त्या : मलाही माझं आयुष्य बदलवणारा एक अनुभव शेअर करायचा आहे. 
मी : ओके. 
त्या : विषय नाही विचारणार?
मी : नाही.
त्या : का?
मी : माझ्या आईने एखादा अनुभव शेअर करायची इच्छा व्यक्त केली असती, तर तिलाही विषय नसता विचारला.
त्या : तुम्ही मुलं ना खूप हट्टी असता. कधीच आम्हा वेडपट आयांचं ऐकत नाही. 
मी : अगदी सहमत.
त्या : अक्षय सर्वांना पावसाळा आवडतो.    
मी : हो. कारण पावसाळा नवचैतन्य घेऊन येतो.
त्या : मला मात्र पावसाळा अजिबात आवडत नाही.
मी : का?
त्या : सांगते.
मी : ओके.
त्या : आमचं त्रिकोणी कुटुंब.
मी : ओके.
त्या : मी, माझे मिस्टर आणि सौरभ.
मी : सौरभ म्हणजे मुलगा?
त्या : हो. २७ वर्षांचा. अगदी तुझ्यासारखा.. 
मी : म्हणजे?
त्या : साडेपाच फूट उंच, बडबड्या, पॅशनेट, सर्वांना मदत करणारा आणि.. 
मी : आणि?
त्या : आणि.. मी बोलतच राहील.
मी : आईची माया.
त्या : १५ ऑगस्ट २०१६  
मी : कसली तारीख?
त्या : स्वातंत्र्यदिनाच्या दिवशी सौरभ आणि त्याच्या मित्रांनी फिरायला जाण्याचा प्लॅन केला.  
मी : ओके.
त्या : म्हणूनच दरवर्षीप्रमाणे अगदी सकाळपासून मी चौकशी करत बसलेले.
मी : कसली?
त्या : किती जण जाणार आहात? गाडी कुठली आहे? ड्रिंक करणारे किती जण आहेत? गाडी कोण चालवणार आहे?
मी : मग?
त्या : सौरभने सांगितलं होतं की, ६ जण जाणार आहोत. २ जण ड्रिंक करणारे आहेत. मात्र ते ड्रायव्हिंग करणार नाहीत.
मी : ओके.
त्या : त्यानंतर सौरभला मी बजावलंदेखील होतं. 
मी : कशाबद्दल? 
त्या : पोहता येत नसल्याने, खोल पाण्यात उतरू नको.
मी : साहजिकच.
त्या : त्याने नेहमीप्रमाणे होकारार्थी मान डोलावली आणि बॅग उचलून तो घराबाहेर पडला. 
मी : ओके. 
त्या : रात्री ९ वाजेपर्यंत घरी येईल, असं सौरभने जाताना सांगितलं होतं. 
मी : ओके.
त्या : रात्रीचे १० वाजून गेल्यावरही सौरभ घरी न आल्याने, मला काळजी वाटायला लागली होती. 
मी : मग?
त्या : घरी यायला उशीर होणार असेल, तर सौरभ फोन करून हमखास कळवायचा. 
मी : त्यादिवशी?
त्या : त्यादिवशी त्याचा नंबर नॉट रिचेबल होता.
मी : ओके.
त्या : मी रात्री ३ वाजेपर्यंत त्याची वाट बघत जागी होते. मात्र मग त्यांनतर माझा डोळा लागला.   
मी : ओके.
त्या : सकाळी उठले तर मिस्टर घरी नव्हते, आणि माझी नणंद, बहीण आणि जाऊबाई घरी आलेल्या होत्या.
मी : ओके.
त्या : सौरभ अजूनही घरी न आल्याने, मी अस्वस्थ झालेली होते. 
मी : साहजिकच.
त्या : त्यात ही सर्व लोकं अचानक घरी आल्याने, मनात नको नको ते विचार येत होते.  
मी : बरोबर.
त्या : अखेरीस दुपारी १ वाजता मला समजलं.

मी : काय?
त्या : सौरभच्या गाडीचा अपघात झाल्याने त्या सर्वांना हॉस्पिटलमध्ये ॲडमिट केलं आहे.
मी : अरे..
त्या : ती बातमी कळल्यापासून तर, मी वेड्यासारखी रडत होते. काहीही करून मला सौरभला पाहायचं होतं.
मी : काळजी..
त्या : मात्र सर्वांनी मला समजवण्याचा प्रयत्न केल्याने, अखेरीस मी देवासमोर हात जोडून उभी राहिले.
मी : आई..
त्या : माझ्या सौरभला सुखरुप घरी आण, एवढीच प्रार्थना तेव्हा मी देवापुढे करत होते.
मी : जसा घड्याळाचा काटा पुढे सरकत होता, तशी माझी अस्वस्थता वाढत होती. 
त्या : अखेरीस साडेपाच वाजता मला बिल्डिंगच्या खाली मोठा गोंधळ ऐकू आला. 
मी : मग?
त्या : मला काहीच सुचत नसल्याने, मी गर्दीच्या दिशेने धावत निघाले.  
मी : मग?
त्या : अक्षय तुझा विश्वास बसणार नाही.. 
मी : कशावर?
त्या : माझ्या सौरभला त्या लोकांनी गाठोड्यात आणलेलं. 
मी : OMG
त्या : मला माझे मिस्टर म्हणाले की, सौरभ आपल्याला सोडून गेला. 
मी : नाही सहन होत. 
त्या : कसा विश्वास ठेवणार, तूच सांग..
मी : आईचं काळीज.
त्या : मला शेवटचं पाहता पण नाही आलं माझ्या लेकराला.
मी : नियती.
त्या : अक्षय मी त्या घटनेनंतर जिवंत प्रेत बनले होते.
मी : मानसिक धक्का.  
त्या : हो. त्यातून बाहेत यायला मला ३ वर्षे लागली.
मी : हॅट्स ऑफ.
त्या : जगायची इच्छाच उरली नव्हती.
मी : आठवणींच्या रूपात, सौरभ कायम तुमच्या सोबतच आहे. 
त्या : म्हणून तर कारण शोधलं.
मी : कसलं?
त्या : अपघाताचं. 
मी : काय झालेलं?
त्या : दिवसभर मौजमस्ती करून संध्याकाळी सौरभ आणि त्याचे मित्र जेवायला एका ढाब्यावर थांबलेले.
मी : मग?
त्या : तिथे त्यांच्यापैकी काही मित्रांनी ड्रिंक केलेली.
मी : ओके.
त्या : दारूच्या नशेत त्यातल्या एकाने गाडी चालवण्याचा हट्ट केला.
मी : मग?
त्या : बाकीच्या मित्रांनी खूप समजावलं, मात्र त्याने काही ऐकलं नाही.
मी : च्यामारी.
त्या : रात्री जोरदार पाऊस चालू होता आणि त्यात तो मुलगा नशेत. 
मी : मग?
त्या : रस्त्यात बंद पडलेला ट्रक त्याला दिसलाच नाही. 
मी : अरे..
त्या : तरी अखेरच्या क्षणी त्याने स्वतःची बाजू वाचवली आणि गाडीची दुसरी बाजू ट्रकला धडकली.
मी : बाप रे..
त्या : ६ पैकी २ जण जागेवर गेले, त्यात माझा सौरभ होता. 
मी : दुर्दैव.
त्या : जगलेल्या चौघांपैकी दोघांना अजूनही व्यवस्थित चालता बोलता येत नाही. आयुष्याचं अपंगत्व.. 
मी : वाईट. 
त्या : पावसाळा सुरु झाला की, तुम्ही मुलं हमखास फिरायला निघता.
मी : हो.
त्या : मात्र खबरदारी किती जण घेतात?
मी : विचार करायला लावणारा प्रश्न आहे.
त्या : पावसाळ्यात धबधब्याजवळ सेल्फी काढताना कित्येक जण पडतात, बुडतात आणि जखमी होतात.
मी : पावसाळ्यात रोज बातम्या वाचायला मिळतात.
त्या : स्कुटी स्लिप होतात, मोठ्या गाड्यांचे भीषण अपघात होतात.
मी : बरोबर.
त्या : मी स्वतः दरवर्षी पर्यटनस्थळांना भेट देऊन, प्रशासनाच्या या गोष्टी निदर्शनास आणून देते. 
मी : पुढाकार.
त्या : मी माझा सौरभ गमावला, तसा कुठल्या आईने तिचा मुलगा किंवा मुलगी गमवायला नको, एवढीच इच्छा आहे. 
मी : तुम्हाला ती वेदना ठाऊक आहे.
त्या : मुलांनी स्वच्छंद बागडावं, फिरावं आणि आयुष्याचा मनसोक्त आनंद घ्यावा. 
मी : हो.
त्या : मात्र जबादारीचं भानही ठेवावं. 
मी : गरजेचं.
त्या : मुलं ही आई वडिलांची म्हातारपणाची काठी असतात. 
मी : आधार असतात.
त्या : तुमच्या क्षणिक सुखासाठी, आम्हाला आयुष्यभराची शिक्षा देऊन निराधार करू नका.
मी : करेक्ट.
त्या : कारण ज्यादिशी आजची तरुणाई मजा आणि माज या दोन शब्दातील फरक ओळखेल, त्याच दिवशी माझ्यासारख्या लाखो आयांना निर्धास्त झोप लागेल.
मी : ज्जे बात!