नेता अन् पोलीस... कहानी पुरी फिल्मी है !

- सचिन जवळकोटे

भूतलावर चित्रपटगृहं जोरात सुरू झाल्याची खबर कानी पडली.  इंद्रांनी विचारलं, ‘बॉलिवूडमध्ये नवीन कलाकृतींची निर्मिती आता मोठ्या वेगात सुरू झाली असेल ना?’ तेव्हा मुनी गंभीरपणे म्हणाले, ‘निर्मिती सध्या फक्त ब्रेकिंग न्यूजचीच. तब्बल बावीस दिवस तुफान चालला अंधार कोठडीतल्या छोट्या ताऱ्याचा चित्रपट.’ 

आता मात्र इंद्रांना उत्सुकता सहन होईना. त्यांनी नारदांना तत्काळ भूतलावर पाठवलं. बॉलिवूडचा करंट रिपोर्ट सादर करण्याचा आदेश दिला. मुनी मुंबईत पोहोचले. तिथल्या एका फिल्म स्टुडिओत बोर्ड लावलेला, ‘नो एन्ट्री फॉर  मीडिया कॅमेरा’. ज्या कॅमेऱ्यावर बॉलिवूडनं आजपर्यंत शेकडो कलाकार मोठे केले, त्याच कॅमेऱ्याची आता ॲलर्जी झालीय, हे पाहून मुनी दचकले. आतमध्ये सर्वत्र सन्नाटा. नो लाईट, नो ॲक्शन. सारेच मोबाईलमधल्या बातम्यांमध्ये गुंतलेले. नाही म्हणायला चेन्नईचा एक प्रोड्युसर कम डायरेक्टर लुंगी सावरत कलाकारांचा शोध घेत होता. मुनींनी त्याला विचारलं, ‘पिक्चरचं टायटल काय?’ 

‘चोर-पुलीस’ त्यानं डायरीतलं नाव वाचून दाखवलं. तेव्हा गालातल्या गालात हसून मुनींनी सल्ला दिला, ‘ही खूप जुनी थीम झाली. आता ‘नेता-पुलीस’ असा पिक्चर काढा. वाटल्यास त्यात खरेखुरे नेते घ्या, अभिनेते म्हणून.’ डायरेक्टरला कल्पना आवडली. मुनींना घेऊन तो अगोदर दादरमध्ये ‘रौतां’कडं गेला. मात्र, त्यांनी मोठ्या ठसक्यात सांगितलं, ‘पिक्चरचे डायलॉग मीच लिहिणार. अख्ख्या पडद्यावरही मीच दिसणार. मधे-मधे कुणी लुडबूड करायची नाही.’

‘अय्यऽऽय्यो... कादर खानपेक्षाही किचकट आहे की तुमची अट...’ म्हणत डायरेक्टर थेट ‘वर्षा’वर पोहोचले. तिथं नेहमीप्रमाणं ‘थोरले काका बारामतीकर’ होतेच. ‘कमळवाल्यांना संभ्रमात अन् हातवाल्यांना भ्रमात ठेवून सरकार कसं चालवायचं’ याचा रोजचा दुपारचा क्लास म्हणे आत सुरू होता. काहीवेळानं निरोपानंतर दोघंही आत गेले. डायरेक्टरनं हळूच नारायणदादा कणकवलीकरांचा विषय काढला, ‘आजकाल त्यांची लेकरं कुणालाही काहीही बोलतात.’  मात्र, उद्धवांच्या चेहऱ्यावरची रेषही हलली नाही. कदाचित त्यांना अशा तक्रारींची रोजच सवय झाली असावी. मात्र, ते नेहमीप्रमाणे शांतपणे एकच बोलले, ‘पिक्चरचा पहिला भाग व्हिलनचा असतो. शेवटचा भाग हिरोचा. मधल्या इंटरव्हलमध्ये तुम्ही पॉपकॉर्न खात ज्या मनोरंजक जाहिराती बघता ना, तसंच त्यांचं समजा. टाईमपास म्हणून द्या सोडून.’ 

डायरेक्टरनं उद्धवांना तर मुनींनी थोरल्या काकांना धन्य-धन्य होऊन नमस्कार केला. दोघंही बाहेर पडले. वाटेत ‘अजितदादा’ भेटले. त्यांना पिक्चरमध्ये काम करण्याची आयडिया आवडली. मात्र, नावात ‘पोलीस’ शब्द असल्याचं कळताच दचकून त्यांनी विचारलं, ‘पण हा रोल कोण करणार... ईडीवाल्यांचा कुणी नाही ना त्यात?’  तेवढ्यात तिथं जमलेले किरीटभाई अन् मलिकभाई यांच्यात वाद सुरू झाला. सोमय्या म्हणत होते, ‘पोलिसाचा रोल वानखेडेच करणार.’ नवाब आग्रह धरत होते, ‘नाहीऽऽ हा रोल वाझेच करणार.’ 

मुनी कानात पुटपुटले, ‘किती मोठ्ठा योगायोग पाहा. दोन्ही अधिकाऱ्यांचं नाव स अक्षरापासूनच सुरू. आडनावही वा अक्षरापासून. व्वाऽ या अधिकाऱ्यांनी नेमका कोणता रोल करावा, हेही नेतेच ठरविणार.’ त्याचवेळी फडणवीस पुढं सरसावले, ‘तुम्ही परमबीर सिंगांना फ्लॅशबॅकमध्ये दाखवणार असाल तर आमच्या नागपूरच्या अनिलभाऊंनाही रोल मिळायलाच हवा.’ मात्र, डायरेक्टरच्या डोक्यात वेगळंच गणित. ‘हे दोन्ही किरीटभाई अन् मलिकभाई नेते ॲक्टिंगमध्ये भलतेच माहीर दिसताहेत. यांनाच घेऊ की नेत्यांच्या रोलसाठी.’  हे ऐकताच अजितदादांनी खूष होऊन मलिकभाईंना हळूच सांगितलं, ‘तुम्ही ॲक्टिंग एवढी जोरात करा की, साऱ्या जगाचं लक्ष तुमच्या डाॅयलॉगबाजीकडंच गेलं पाहिजे. माझं जरंडेश्वर अन् ईडी प्रकरण मीडियानं विसरलं पाहिजे.’ मलिकभाईंनीही डोळे मिचकावले, ‘तेच तर करतोय ना सध्या.’ 

मुनी अवाक्. कुठलं प्रकरण कधी अन् कुणी उकरून काढायचं, याचंही परफेक्ट पाॅलिटिकल टेक्निक असतं, हे त्यांना प्रथमच कळलं. एवढ्यात समोरच्या ‘मन्नत’मधून तरुणाचा आवाज आला. तो आपल्या अभिनेता पित्याशी बोलत होता, ‘पापाऽऽ मै अंदर बहोत अपसेट था. मला खूप उशिरा बाहेर काढलं तुम्ही जेलच्या सेटवरून. त्या सीनमधल्या ऑफिसरनी का नाही पॅकअप लवकर केलं?’
तेव्हा बाप कळवळत होता, ‘डॉन को पकडना नामुमकीन है, लेकिन बेटे को छुडाना बहोतही मुश्कील था... त्यांची ॲक्टिंग अन् यांचं पॉलिटिक्स खरं असेल बेटा... लेकीन तुम्हारी कहानी फिल्मी नहीं है !’ नारायणss नारायण ss