Archana puran singh : टेलिव्हिजनवर खळखळून हसणारी अर्चना खऱ्या आयुष्यात खूप कमीवेळा हसली; वाचा तिची कहाणी

Archana puran singh : वयाच्या 18 व्या वर्षी ती मुंबईला निघून आली. तेही फक्त एका सूटकेससह.

'द कपिल शर्मा शो' या विनोदी कार्यक्रमामुळे नेहमीच चर्चेत असणारी अर्चना पूरणसिंह वास्तविक आयुष्यात कशी आहे याबाबत खूप कमी लोकांना कल्पना आहे. अर्चना ज्यांना लोकांनी 'राजा हिंदुस्तानी', 'मोहब्बतें' ते 'कुछ कुछ होता है' अशा पर्यंत 70 हून अधिक चित्रपटांमध्ये पाहिले. पण तरीही तिचा असा विश्वास आहे की लोक अजूनही तिच्यातील कलाकाराशी अपरिचित आहेत.

अर्चना देहरादूनची रहिवासी होती. लहानपणापासूनच घरात एक कहर करणारी मुलगी. ती कधीही शांत बसायची नाही. कधीकधी कोणाचे अनुकरण करणे, न बोलता नाचणे, हे सगळे चालू असायचे. मग घरात पाहुणे आले की, कुटुंबातील सदस्य म्हणायचे, 'चल नाचून दाखव', 'मिमिक्री करून दाखव'. मुलांचे असे वर्तन थेट सिनेमाशी संबंधित असते. 1962 मध्ये जन्मलेल्या अर्चनावर 60 आणि 70 च्या दशकातील हिंदी चित्रपटांचा मोठा प्रभाव होता.

एक काळ होता जेव्हा सिनेमा हे मनोरंजनाचे एकमेव साधन होते. त्यावेळी तिचे कुटुंब चित्रपट पाहण्यासाठी थिएटरमध्ये जात असे. थिएटरमध्ये बसायला धड जागा नसायची. मध्येच दिवे बंद व्हायचे तरीही अर्चनाहा सिनेमा पाहायला आवडायचा. घरी येऊन ती हेलनसारखी नाचण्याचा प्रयत्न करायची.

फिल्मी पडद्यावर दिसणारी प्रत्येक गोष्ट सुखद वाटते. अर्चनाला साधनाचे चित्रपट आवडायचे म्हणून तिनं साधनासारखे केस कापले. एकंदरीत, तिला वाटू लागले की चित्रपट हाच प्रसिद्ध होण्याचा मार्ग आहे. . तिला तिचे शहर सोडून बाहेरचे जग पाहायचं होतं. त्यामुळे वयाच्या 18 व्या वर्षी ती मुंबईला निघून आली. तेही फक्त एका सूटकेससह.

मुंबईला पोहोचल्यानंतर तिला पहिला रिअॅलिटी चेक समजला तो म्हणजे की कोणताही निर्माता किंवा दिग्दर्शक त्यांची वाट पाहत नाही. लक्षात आले की काम मिळवणे इतके सोपे नाही. खर्च भागवण्यासाठी तिनं नोकरी करायला सुरुवात केली आणि मॉडेलिंगही केले. याचे भाग प्रिंट आणि टीव्ही जाहिरातींमध्ये येत राहिले.

जलाल आघाने तिला अशाच एका जाहिरातीत दिग्दर्शित केले. असे म्हटले जाते की ही एक बँड जाहिरात होती. जिथे जलालला अर्चनाचे काम खूप आवडले. आणि त्याने अर्चनाला त्याच्या भविष्यातील काही प्रोजेक्ट्सवर करार करण्याचा विचार केला.

जलाल ज्या कथेवर काम करत होता. त्यावर एक टीव्ही शो बनवला गेला. ज्यांना आपण सर्वजण आज 'मिस्टर या मिस' म्हणून ओळखतो. आता जलालने अर्चनाला साईन केले. पण खरी अडचण येणार होती. सर्वप्रथम, एजन्सी जी शोमध्ये काम करत होती. ज्या मॉडल्सला एक्टिंग येत नाही त्यांना काम देणं खूप कठीण असतं. दुसरीकडे अर्चनाच्या विरूद्ध थिएटर आर्टिस्ट जयंत कृपलानी होते. अर्चना आणि त्यांचे कॉम्बिनेशन खूप कॉन्ट्रास्टिंग याकडे दुर्लक्ष करत जलाल आपल्या निर्णयावर ठाम राहिले.

डिंपलची फिल्मोग्राफी पाहिली तर लक्षात येईल की 'जलवा' नावाचा चित्रपट नाही. कारण असं होते की, साईन केल्यानंतर तिनं चित्रपट सोडला. चित्रपट अडकल्यास आणि निर्मात्याचे नुकसान झाल्यास असे होऊ नये म्हणून पंकजने सुचवले. डिंपल ऐवजी अर्चनाला साइन करा.

पंकजने यापूर्वी अर्चनासोबत 'करमचंद' वर काम केले होते. त्यामुळे त्यांनी निर्मात्याला पटवून दिले. अर्चनाला चित्रपट साइन करण्यासाठी आवश्यक आहे. मुख्य भूमिका म्हणून, हा त्यांचा पहिला चित्रपट होता. पण याआधीही ती एका चित्रपटात दिसली होती. फक्त काही सेकंदांसाठी. तिने 1982 च्या 'निकाह' मधील 'फाजा भी है जवान जवान' या गाण्यात सेल्स गर्लची भूमिका साकारली होती.

अर्चना तिच्या मुलाखतींमध्ये सांगते की त्या काळात व्यवस्थापक आणि पीआर इतके सामान्य नव्हते. आणि इंडस्ट्रीमध्ये त्याचा गॉडफादरही नव्हता. कोण त्यांना मार्गदर्शन करू शकेल. म्हणूनच तिच्या समोर ज्या भूमिका येत होत्या, त्या त्या स्वीकारू लागल्या. 'अभिषेक' आणि 'आज के अंगारे' सारख्या चित्रपटांमध्ये तिनं प्रमुख भूमिका साकारल्या. पण हे कोणत्याही प्रकारे उत्तम चित्रपट नव्हते.

मग तो काळ सुरू झाला, जिथे अर्चनाचा वापर फक्त प्रोप म्हणून केला जात असे. तिने 'मोना डार्लिंग' प्रकारची भूमिका करायला सुरुवात केली. 'अग्निपथ' मध्ये तिने कांचा चीनच्या गर्लफ्रेंडची भूमिका साकारली होती. सनी देओलच्या 'आग का गोला' मधील तिच्या पात्रासह केलेली वागणूक यापेक्षा वेगळी नव्हती. तिचे पात्र सकारात्मक असो किंवा नकारात्मक, ती फक्त एका सहाय्यक पात्रांमध्ये गुंडाळली गेली असती.

अर्चना स्वतः असे मानते की जरी त्या चित्रपटांमध्ये मोठे स्टार्स होते. पण तरीही तिला मदत केली नाही. तेव्हा मोठ्या बदलाची गरज होती. अर्चनाला तिच्या फिल्मी करिअरमधून अपेक्षित यश मिळाले नाही. असे नव्हते की त्यांना ऑफर्स मिळत नव्हत्या. पण ज्या भूमिका मिळत होत्या त्या फक्त खलनायकाचा साइडकिक प्रकार होता. म्हणूनच तिने वेळेत चित्रपटांपासून स्वतःला दूर केले. आणि त्याचे लक्ष टीव्हीकडे वळवले.

मात्र, टीव्हीवर येणे त्याच्यासाठी गेम चेंजर ठरले. 1993 मध्ये 'वाह क्या सीन है'. ज्यामुळे ती टीव्हीची लाफ्टर क्वीन बनली. अर्चना हा शो होस्ट करायची. शोमध्ये असे घडत असे की चित्रपटांची विचित्र दृश्ये दाखवली जायची. आणि पार्श्वभूमीवर अर्चना भाष्य करायची. तेव्हा भारतात टीव्ही हा प्रकार पूर्णपणे नवीन होता

वरून आतापर्यंत महिला कॉमेडी क्षेत्रातही आघाडीवर नव्हत्या. अर्चना हा शो इथे हाताळत आहे हे प्रेक्षकांना ताजेतवाने करणारे होते. त्याचा हा अवतार चांगलाच आवडला. 'वाह क्या देखा है' नंतर अर्चनाला 'श्रीमान श्रीमती' मिळाली. जिथे तिने प्रेमा शालिनी नावाच्या अभिनेत्रीची भूमिका साकारली होती.

नव्वदच्या दशकात एक चित्रपट पत्रिका असायची. सिने ब्लिट्झ. 1990 साल आहे. अर्चनाचा फोटो त्याच्या एका आवृत्तीत छापण्यात आला होता. जे पाहून असे वाटले की ते दुरून शूट केले गेले आहे. फोटोमध्ये अर्चनासोबत आणखी एक व्यक्ती दिसत होती. मासिकाने फोटो छापला आणि लिहिले,(Image credit facebook-vintage hindi cinema)

या सबटेक्स्टच्या वर मोठ्या फॉन्टमध्ये लिहिले होते, 'अर्चना-अमिताभ'. मासिकाने पुढे लिहिले की अमिताभ आणि 'जलवा' अभिनेत्री अर्चना यांच्यात एक मोठे अफेअर सुरू आहे. आम्ही त्या दोघांना तिथे पाहिले आणि सर्व गोष्टी छापल्या. मासिकाचा अंक बाजारात आला. त्यानंतर अमिताभ बच्चन यांच्या घरची फोन लाइन व्यस्त होऊ लागली. मीडिया त्यांना सोडायला तयार नव्हती. या अफवांशी संबंधित काहीही त्याच्या तोंडून ऐकायचे होते. पण अमिताभ काहीच बोलले नाहीत. (Image credit facebook-vintage hindi cinema)

अर्चना कबूल करते की तिच्या कारकिर्दीच्या सुरुवातीच्या काळात तिला मार्गदर्शन करणारे कोणी नव्हते. यामुळे त्याने चुकीचे निर्णय घेतले. असे निर्णय, ज्यामुळे करीअर आणि प्रेम जीवन या दोघांनाही त्रास सहन करावा लागला. फार कमी लोकांना माहित आहे की अर्चनाचे तिच्या करिअरच्या सुरुवातीला लग्न झाले. ते लग्न फार काळ टिकले नाही. आणि त्याचा अनुभव त्याच्यासाठी एक आघात ठरला. हेच कारण आहे की ती मीडियामध्ये याबद्दल कधीच बोलत नाहीत. टीव्हीने अर्चनाच्या अभिनय कारकिर्दीला दुसरी संधी दिली. पण त्याच्या लव्ह लाईफला अशी दुसरी संधी मिळाली का?

एकदा अर्चना एका मित्राच्या पार्टीला गेली. ती एका कोपऱ्यात बसून मासिक वाचत होती. मग एका झटक्यात कोणीतरी त्याच्या हातातून पत्रिका हिसकावली. तेही न विचारता. तिनं वळून पाहिले की हा मूर्ख माणूस कोण आहे. तर असे आढळून आले की मासिक एका मुलाच्या हातात आहे. ती त्याला ओळखतही नव्हती. मग आणखी राग आला. तो मुलगा मॉडेल होता.

ज्याची जाहिरात त्या मासिकात छापली गेली होती. त्याच्या मित्रांना जाहिरात दाखवण्याच्या आग्रहामध्ये, त्याने मासिक कोण वाचत आहे याकडे लक्ष दिले नाही. तो मुलगाही त्याच्या मित्राच्या पार्टीला आला होता. संध्याकाळ होत गेली तशी अर्चनाची त्या मुलाशी ओळख झाली. ज्याचे नाव परमीत सेठी होते.

दोघांमध्ये संभाषण सुरू झाले. परमीतने त्याच्या अतिउत्साही कृत्याबद्दल माफी मागितली. अर्चनालाही समजले की तिची पहिली छाप चुकीची आहे. हा मुलगा मूर्ख नाही. दोघेही बाहेर भेटले. मैत्री झाली. ज्याचे हळूहळू प्रेमात रुपांतर झाले. अर्चना आणि परमीत सुमारे चार वर्षे लिव्ह-इन रिलेशनशिपमध्ये होते. या दरम्यान एका रात्री परमीत जागा झाला आणि उठला. अर्चनाला विचारले की तू दुसऱ्या कुणाची वाट पाहत आहेस का? कारण मी असं काही करत नाहीये.

अर्चना म्हणाली की ती सुद्धा कोणाची वाट पाहत नाही. परमीतने त्यांना पुन्हा लग्न करण्याचा सल्ला दिला. अर्चनाला पाच मिनिटे लागली. पाच मिनिटांनी तिने उत्तर दिले की ठीक आहे, चला लग्न करू.

रात्रीचे 12 वाजले होते. परमीत लग्नासाठी आर्य समाज मंदिरात पोहोचला. पंडित उठले आणि म्हणाले की, ही काय लग्नाची वेळ आहे? सकाळी या.

अर्चना आणि परमीत सकाळी पोहोचले. त्याच्याबरोबर त्याचे दोन -तीन मित्र होते. ज्यांच्या उपस्थितीत त्यांनी लग्न केले.